ไม่เป็นฉันอาจไม่เคยรู้
ภายนอกที่ดูว่าเพียบพร้อม
ข้างในหัวใจมันกลับหม่นหมอง
อ้างว้างว่างเปล่า
รายล้อมพร้อมสรรพกลับขาดหาย
เจอคนรอบกายกลับเปลี่ยวเหงา
ทุกคราวตื่นมากับความอับเฉา
คล้ายโดนฟ้าสาป
แต่ฉันยังคงไม่หมด หวัง
ฟ้าจะส่ง ใครสักคน ใครคนนั้น
คนที่เปลี่ยนให้วันทุกวันมีความหมาย
คนที่เติมช่องว่างที่มีในหัวใจ
คนที่ทำให้ฉันไม่ต้องไปหา
สรรพสิ่งใดๆ ต่อไป
คนที่เป็นดั่งกวีวรรคสุดท้าย
ที่สมบูรณ์และสวยงาม
หากเปรียบฉันเป็นบทกลอน
ฉันไร้ซึ่งคำคล้อง
หากเปรียบฉันเป็นทำนอง
ฉันไร้เรื่องขับขาน
หากฉันคือรูปประดิษฐ์ที่ดูช่างงดงาม
ฉันกลับไร้ชีวา
และฉันยังคงไม่หมดหวัง
ฉันจะเจอ ใครสักคน ใครคนนั้น
คนที่เปลี่ยนให้วันทุกวันมีความหมาย
คนที่เติมช่องว่างที่มีในหัวใจ
คนที่ทำให้ฉันไม่ต้องไปหา
สรรพสิ่งใดๆ ต่อไป
คนที่เป็นดั่งกวีวรรคสุดท้าย
คนที่จะพลิกโลกของฉันไปทั้งใบ
ฉันเชื่อว่าใครคนนั้น มีจริง